Χρυσάφι χωρίς...δαχτυλιές

Άρχισε και πάλι η γνωστή καραμέλα της αντίστασης, της άλλης Ελλάδας που αντιστέκεται, που ελπίζει, που μας κάνει περήφανους. Αφορμή στάθηκε η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα υγρού στίβου στην Ουγγαρία από τον Άρη Γρηγοριάδη. Τα 100 μέτρα ύπτιο ο Θεσσαλονικιός πρωταθλητής τα τερμάτισε σε 53.86 δευτερόλεπτα, πρώτος, αφήνοντας πίσω του τον Γερμανό Μέουβ.

Τρέφοντας αισθήματα ευγνωμοσύνης για όλους τους αθλητές που κατακτούν μετάλλια για την χώρα θέλω να σας μεταφέρω κάτι που έμαθα μιλώντας με τους περισσότερους απ’ αυτούς ως αθλητικός ρεπόρτερ. Ο Γρηγοριάδης, ο Γιαννιώτης, ο Χονδροκούκης, όλα αυτά τα παιδιά που δουλεύουν πολύ, πιστέψτε με, δε νιώθουν πρέσβεις κανενός. Δεν υποχρεούται ο Γρηγοριάδης να υψώσει την ελληνική σημαία έναντι όλων μας…

Την σήκωσε στον ψηλότερο ιστό και του χρωστάμε όλοι «ευχαριστώ» γιατί έστω και για λίγο μας έβγαλε από τη μιζέρια μας. Αλλά σας παρακαλώ, δεν σημαίνει αυτό ότι θα απλώσουμε όλοι τα δάχτυλα μας πάνω στα μετάλλια των παιδιών που έφτυσαν αίμα (χωρίς εισαγωγικά, γιατί ένας θεός κι αυτοί ξέρουν τι πέρασαν για να τα καταφέρουν). Ναι, οι δυσκολίες τα τελευταία χρόνια είναι πολλές γιατί όταν κόβονται μισθοί-συντάξεις-επιδόματα δεν μπορεί ο επιδοτούμενος αθλητισμός να μείνει ανέπαφος…

Επειδή όμως, οι Έλληνες αθλητές είναι από τους καλύτερους του πλανήτη τα καταφέρνουν. Κι όταν υπήρχαν χρήματα για την προετοιμασία τους κατάφερναν κάποιοι να «ξεπεταχτούν», στη συνέχεια έμειναν όμως όσοι άντεξαν. Κακώς; Ίσως κακώς. Όμως αυτή η κουβέντα δεν αφορά τον Γρηγοριάδη, τον Χονδροκούκη, την Λιμπερτά, τα κορίτσια του πόλο… όσους πάλεψαν με τα θεριά της καθημερινότητας, τα νίκησαν, μετά ξεκίνησαν το ταξίδι! Έφτασαν στην κορυφή του κόσμου! Μετά απλώνουμε όλοι απεγνωσμένα τα χέρια μας να τους αγγίξουμε, να τους οικειοποιηθούμε, να κλέψουμε από το φως τους, από την αίγλη τους, από τη μαγκιά του αποτελέσματος που προϋποθέτει πολύ σκληρή προσπάθεια όμως, την οποία εμείς δεν βλέπουμε.

Κανείς δεν δικαιούται να σταθεί δίπλα στον Γρηγοριάδη και να κλέψει από τη λάμψη του. Αν αυτός απλώσει μεγαλόψυχα το χέρι του προς όλους μας είναι μια άλλη ιστορία, μια απάντηση της Ελλάδας που θα θέλαμε  απέναντι στη φούσκα που έσκασε…

Είναι η πρώτη και η τελευταία φορά, σε ότι με αφορά που αναφέρομαι στην προσπάθεια αυτών των παιδιών που παλεύουν πολύ, που κουράζονται πολύ και σε πολύ δύσκολες συνθήκες για να τα καταφέρουν. Με αίσθημα βαθύτατης ευγνωμοσύνης για όλα τα παιδιά που μας κάνουν περήφανους, με πιο πρόσφατο εκπρόσωπο τον Άρη Γρηγοριάδη, δεν πρόκειται να ξανακουμπήσω το δάχτυλο μου στο χρυσάφι της προσπάθειας και των κόπων σας!

Σας καμαρώνουμε, σας θαυμάζουμε, σας ευχαριστούμε!